Dawn of the Planet of the Apes (2014)

Korte Inhoud
Een groeiende groep van genetisch geëvolueerde apen onder leiding van Caesar wordt bedreigd door een aantal menselijke overlevenden van een verwoestend virus dat een decennium eerder is uitgebroken. Ze bereiken een broos vredesbestand, maar dat blijkt maar van korte duur te zijn. Beide kanten staan op de rand van een oorlog die zal bepalen wie de dominante soort op Aarde zal worden.

Genre : SF/Actie
Land : VS

Cast :
Gary Oldman : Dreyfus
Jason Clarke : Malcolm
Andy Serkis : Caesar

Regisseur : Matt Reeves

Mijn mening

"I always think... ape better than human. I see now... how much like them we are."

Na het toch wel ijzersterke “Rise of the Planet of the Apes” uit 2011, mag Caesar, de legendarische aap die de revolutie voor de aap-achtigen inluidde, weeral komen opdraven in dit vervolg. Ondertussen zijn we 10 jaar verder en is de wereldbevolking dankzij het Simian virus aardig uitgedund. Dit apengriepje dat voortkwam uit een genetisch gemanipuleerd virus heeft ervoor gezorgd dat de apen stelselmatig verstandiger werden. Het magistrale begin met Caesar in close-up is de aanloop naar een verbluffende eerste 20 minuten waarbij geen menselijk wezen te bespeuren valt en we getuige zijn van het reilen en zeilen in de apen commune, die communiceren dankzij een soort gebarentaal. Ze hebben zich teruggetrokken in een bergachtig woud nabij San Francisco waar ze een primitieve maatschappij hebben gevormd met Caesar als absolute leider. Ze leiden er een vreedzaam bestaan, zich geen kwaad bewust van het feit dat de mensheid de pandemie overleefd heeft. Totdat er zo’n onderontwikkelde tweevoeter op komt dagen, die bij de allereerste ontmoeting onmiddellijk een aap neerknalt. En dat is dan het begin van een hoogst interessante machtsstrijd tussen twee verschillende culturen waarbij overlevingsdrang, zelfbehoud en het afbakenen van het territorium centraal staat. Uiteindelijk begin je je af te vragen wie eigenlijk de primaten zijn.

Moet je deze laatste film nu vliegensvlug eens bekijken omdat het een origineel verhaal is met verrassende wendingen ? Nope, helemaal niet. Echt heel spannend is het allemaal niet en hoe het gaat aflopen kan zelfs een chimpansee uit onze huidige maatschappij al voorspellen. Het is wel de verbluffende vormgeving van de apen en de soms wel echt menselijke handelingen en emotionele trekken die ze vertonen. Dat het acteurs zijn die “ge-motioncaptured” werden zal hier wel iets mee te maken hebben, maar toch is het adembenemend om naar te kijken. Op bepaalde momenten was het niet helemaal correct wat het CGI-gedeelte aangaat. Vooral bij de fragmenten met op paarden rijdende apen, kon je wel eens merken dat het computeranimaties waren. Maar dat is dus echt muggenziften. Het overgrote deel lijkt levensecht en men kan alleen maar constateren dat de authentieke episodes van “Planet of the Apes” uit de jaren 60 onomstotelijk bevolkt waren met gekostumeerde figuranten.

De uiteindelijk confrontatie tussen mensen en apen, waarbij Caesar, weeral vertolkt door Andy Serkis (voorheen ook in de huid van Gollum), en Malcolm (Jason Clarke) de twee rechtschapen leiders uitbeelden van de beide partijen, is natuurlijk onafwendbaar. Het is duidelijk een geladen sociaal-politiek thema dat vernuftig verweeft werd doorheen het goedkoop,doorsnee Hollywood vertier. Het wederzijds wantrouwen waarbij wraakgevoelens aan de basis liggen van achterbakse listen en verraad. De ene groep is pisnijdig omdat de apen zogezegd aan de oorsprong liggen van de uitroeiing van de mensheid. De andere groep is vreselijk geërgerd door het jarenlange misbruik in laboratoria en het gedoemd leven in gevangenschap. Dat resulteert dan natuurlijk in een clash waarbij er ook interne vetes en conflicten uitgevochten moeten worden.

Spijtig genoeg worden we na een aantal gedenkwaardige en ronduit magistrale filmfragmenten, toch getrakteerd op dom,goedkoop flut-actiefilm wapengekletter. Een soort “Expendables meets The A-Team” waarbij heldhaftig wordt rondgezwaaid met automatische geweren, de raketten rond de oren suizen alsof de derde wereldoorlog is uitgebroken en zelfs een losgeslagen tank er nog wordt bijgehaald. Daarlangs wordt nog snel een blik sentimentaliteit opengetrokken met een innemend gesprek tussen Caesar en zijn zoon en valt het doek over dit pracht epos met een beeld van een echte Messias die tussen zijn volgelingen paradeert. Een duidelijk open einde dat smacht naar een nog overdonderend derde deel. Maar buiten dit kitscherig eindoffensief zijn er dus wel enkele pareltjes te bewonderen zoals de intrede door de apenkolonie in de grootstad, waar ze dan eventjes de mensen vermanend gaan toespreken. Je voelde de huivering als het ware door de mensenmenigte gaan na de eerste woorden van Caesar. En de magnifieke mimiek die Koba op een bepaald moment op zijn tronie tovert om twee gewapende mannen te misleiden. Een moment waarbij CGI en karakterspel moeiteloos in elkaar overvloeit. Ja, daarom moet je deze film kijken.

Uiteindelijk zal je naar deze film kijken als een aap in een roestig horloge en besef je dat als je een aap leert klimmen, hij met kokosnoten gaat gooien. En dan ben je in de aap gelogeerd ……