The Maid's Room (2013)

Korte Inhoud
"The maid's Room" speelt zich volledig af op het mondaine gedeelte van Long Island. De film ricjt zich op Drina, een aantrekkelijke, intelligente immigrante die een baan als inwonende dienster bij de familie Crawford uitvoert, een bevoorrechte familie uit New York. De baan is niet slecht, aangezien de heer en mevrouw Crawford het grootste deel van hun tijd in de stad doorbrengen, maar hun tienerzoon, Brandon, die in de herfst op Princeton University begint, grengt daar ook de zomer door. Aangezien de kamer van Drina naast de garage ligt, is ze getuige hoe Brandon op een avond stomdronken thuiskomt. De volgende dag ziet ze dat de wagen van Brandon gehavend en bebloed uitziet. Wanneer ze dan ook nog in de plaatselijke krant leest dat er sprake is van een fataal ongeval met vluchtmisdrijf, is het duidelijk voor haar wie de verantwoordelijke is.

Genre : Thriller
Land : USA

Cast :
Paula Garcé : Drina
Bill Camp : Mr. crawford
Philip Ettinger : Brandon

Regisseur : Michael Walker

Mijn mening

“Sorry, mr. Crawford, but everybody is equal under the eyes of god.
Under the eyes of god, maybe, but not mine.”

Echt enthousiast was ik niet over dit pover verhaal. Het lijkt eerder een verfilming van één of ander lichtvoetig misdaadromannetje zoals je ze terugvindt in elke krantenkiosk. Een soort “Der Alte” verhaal gesitueerd in modernere tijden, ondersteund door een soundtrack die me bij momenten een beetje aan “Twin Peaks” deed denken. Maar het verhaal op zijn eigen is maar magertjes en bepaalde vertolkingen zijn ook niet echt indrukwekkend. Het is eerst en vooral enorm voorspelbaar en bevat de meermaals aangehaalde aanklacht tegen de immense breuklijn tussen gefortuneerden en mensen uit de minder gegoede klasse. De schijnbare onaantastbaarheid van bepaalde individuen is de rode draad doorheen het hele verhaal. Buiten de korte speelduur is hierover dus weinig positiefs te zeggen.

Drina (Paula Garcés), een beeldschoon meisje uit Columbia, is uitgeweken naar de V.S. om daar in dienst te gaan bij de familie Crawfords, een steenrijke familie waarbij alle clichés niet geschuwd worden. De heer des huizes Mr. Crawford (Bill Camp) is zo’n typische grootverdiener waarvan je je afvraagt wat hij in hemelsnaam echt uitvoert daar zijn manier van uitdrukken niet echt een enorme indruk naliet bij mij. Het was eerder een onzekere manier van uitleg, zonder vastberadenheid en met eerder een beetje schroom als het op beslissen aankomt. Mrs. Crawford (Annabella Sciorra) is dan weer de uitbundige echtgenote die zichtbaar diegene is die het geld spendeert en zoals de traditie het beoogt heeft ze een zichtbaar drankprobleem. Brandon (Philip Ettinger) vertolkt de rotbedorven zoon die door het huis flaneert en er leeft als een god in Frankrijk. Typisch zo’n jeugdige die het voor de wind gaat louter en alleen dankzij zijn afkomst (zonder zijn vader zou hij nooit Princeton binnengeraakt zijn). Drina tenslotte is de bescheidenheid zelve. De enige leefruimte waar ze in haar vrije tijd mag vertoeven is haar minuscule slaapkamertje langs de garage. De rest van het huis is werkterrein voor haar. En ondanks de vriendelijke toon die Mrs. Crawford aanslaat, voel je toch die hautaine houding.

Als naderhand op een avond zoonlief Brandon stomdronken thuis komt, de garage onderkotst en strompelend zijn bed opzoekt, ontdekt Drina de volgende morgen dat de auto serieus beschadigt in de garage staat en er ook nog eens aanwijzingen zijn dat er bloed is weggeveegd. Althans er werd gepoogd om deze klus te klaren. Brandon wimpelt dit voorval af en geeft als verklaring dat hij een hert heeft aangereden. Totdat Drina een artikel in Brandon’s kamer vindt over een dodelijk verkeersongeval met vluchtmisdrijf. En hierna ontspoort het hele verhaal . Men verwacht dat het uiteindelijke verhaal zich zou richten op het ontrafelen van de misdaad. Het wordt echter een ethische kwestie over omkoping en rechtvaardigheid, met alle gevolgen van dien. Eindigen doet het als een waar-verbergen-we-het-lijk soap zoals je kan verwachten in “How to get away with murder ?”.

En niet alleen het verhaal was niet veel speciaals. Ook de acteerprestaties waren soms tenenkrommend slecht. En dan voornamelijk de vertolkingen van Mr. En Mrs. Crawford waren te triest voor woorden. Alleen al de openingsscène in het bureel van Mr. Crawford waar er een dialoog is tussen deze twee personages waarbij het wel of niet aannemen van Drina het hoofdonderwerp was, deed me bijna besluiten om de televisie uit te schakelen. Het zijn voornamelijk Drina en Brandon die nog aanvaardbaar acteren. Drina door haar jeugdige onschuld en waarschijnlijk merendeels door haar natuurlijke schoonheid en sensuele uitstraling (ondanks de poging om haar een kuiser uiterlijk te bezorgen door een strak achterover gekamd kapsel). Haar Amerikaans waardoorheen een duidelijk Zuid-Amerikaans accent te horen was, had het verkeerde effect op mij. In plaats van meelijwekkend te worden, klonk het alleen maar sensueler. Brandon deed zijn uiterste best om niet te deftig over te komen. Ondanks zijn stabiele situatie als zoon van rijkelui, kwam hij soms toch over als een onzeker tienerjongetje.

Uiteindelijk kan je “The Maid’s room” gerust vergelijken met een pulpromannetje dat je ergens weg grabbelt uit een kiosk en dat je terwijl je ergens op zit te wachten als tijdverdrijf vluchtig doorleest. Hoe toepasselijk, het dient dus louter en alleen om de tijd de doden (no pun intended).