Cake (2014)

Korte Inhoud
Claire Bennett is een cynische vrouw die erin is geslaagd om zich te vervreemden van iedereen in haar leven, met uitzondering van haar trouwe huishoudster. Daarnaast raakt ze in de ban van de zelfmoord van een vrouw uit haar praatgroep, mensen met chronische pijn. En hoe meer details ze te weten komt over de zelfmoord, hoe meer ze begint te worstelen met haar eigen tragedie.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Jennifer Aniston : Claire Bennett
Anna Kendrick : Nina Collins
Adriana Barraza : Silvana

Regisseur : Daniel Barnz

Mijn mening

“Thank you for ruining my life.
Thank you for ruining Casey's life.
Thank you for leaving me in this fucking mess.
I hate you so much I can barely breath.”

“Way to go Jennifer ! “ Voor mij is ze de eerste die er in slaagt het juk van de sitcom “Friends” van zich af te werpen en een personage te vertolken waarbij je niet telkens moet terugdenken aan het karikaturale typetje dat ze daarin speelde. Kijk naar David Schwimmer in “The Iceman” en je ziet Ross met een totaal verkeerd opgeplakte nep snor. Zelfs Matthew Perry’s kan in “Numb” de trekjes van Chandler niet verbergen. Lisa Kudrow doet haar uiterste best in “Scandal” om op een uiterst koele en keiharde presidentskandidate te lijken, en toch verwacht je elk moment zo’n doldwaze opmerking gevolgd door dat heerlijk bizar gegiechel. En ook Jennifer Aniston kon het Rachel-typetje niet echt opzij zetten in “The Break-up” en “We’re the Millers”. Maar hier in “Cake” slaagde ze daar boven alle verwachtingen wel in. Een sublieme en bewonderenswaardige prestatie levert ze hier in de rol van Claire Bennett. Een getekend vrouw zowel op fysiek als psychisch gebied. De pijn kan je in die vermoeide blik en lome ogen gewoon zien. Zelfs de snerende en cynische humor die ze gebruikt kan niet verdoezelen welke ondraaglijke pijnen ze wel leidt.

Een fataal ongeval zorgt ervoor dat Claire alleen achterblijft, met zichtbare en onzichtbare littekens. Een door de mangel gehaald lichaam dat werd opgekalefaterd waardoor ze naderhand zichtbaar niet meer van het leven kan of wil genieten. Tevens sleept ze ook nog eens de ondraagelijke pijn met zich mee door het verlies van haar zoontje. Het resultaat is een verbitterde, lijdende, onuitstaanbare vrouw die door iedereen in de steek wordt gelaten. De zelfhulpgroep heeft liever dat ze een ander soort hulp gaat zoeken wegens haar woedeaanvallen. De fysiotherapeute geeft het op omdat ze de indruk heeft dat Claire totaal geen inspanning levert om te revalideren. Haar echtgenoot is het huis uit om een onbekende reden. Is het door haar gemoedsstemmingen en bijtende opmerkingen ? Is het door verwijt ? Heeft Claire hem zelf buiten gegooid omdat ze geen medelijden duldt ? We hebben er het raden naar. Zo ook naar de juiste omstandigheden of oorzaak van het ongeval. De enige die haar niet wil opgeven is haar trouwe huishoudhulp, de sympathieke Mexicaanse Silvana.

Het is een schitterend portret over de levensloop van een waarschijnlijk gefortuneerde advocate, die dankzij de ingrijpende gebeurtenis langzaam maar zeker alles rondom haar ziet instorten in haar persoonlijke leven. Zowel haar huwelijk als professionele carrière wankelt en tegelijkertijd verliest ze zichzelf door de hoeveelheid pijnstillers en slaapmiddelen die ze inneemt. Wat overblijft is een menselijk wrak zonder enige levenslust waarbij er slechts één cruciaal element ontbreekt : de moed om er uiteindelijk een punt achter te zetten. Een langzame en slopende levenshouding waarbij opgekropt verdriet en de eeuwig terugkerende pijn centraal staat. Je kan als het ware de pijn voelen. En dat alles perfect gespeeld door Jennifer Aniston die het deze maal niet moet hebben van perfecte aangebrachte schmink en een flashy haartooi die massaal wordt gehyped. Ze ziet er eerder uit alsof ze telkens pas uit haar bed is gekropen na een slapeloze nacht. Een door littekens gehavend aangezicht, onverzorgd warrig haar en slonzige kleren. Een depressief en levensmoe kreng. Maar dan wel één die af en toe een grappige en sarcastische opmerking naar boven brengt.

De interesse die Claire toont voor een deelneemsters uit de zelfhulpgroep die zelfmoord pleegde, is de uiteindelijke redding. Zijn het de medicijnen die Claire hallucinaties over Nina (Anna Kendrick) bezorgen ? Of is het haar onderbewustzijn die hiervoor zorgt ? Te pas en te onpas verschijnt de figuur Nina om haar te overtuigen om de stap te zetten.

You don’t believe in God…heaven or hell. You don’t believe in anything. What about now. Just do it. Don’t be such a coward.

Ze raakt zo geïntrigeerd door de figuur Nina, dat Claire in het leven van Nina begint te graven en tenslotte ook de achtergebleven Roy (Sam Worthington) ontmoet, wat dan het begin is van het langzame herstel. Misschien is het allemaal wel een beetje teveel doorspekt met ontroerende clichés die vanzelfsprekend zorgen voor tranenopwekkende momenten, maar over het algemeen was het een gedurfd en ontroerend portret van iemand die verscheurd door verdriet en pijn tracht te overleven.

Misschien was dit een Oscar-nominatie waard. Het leverde in ieder geval een (verdiende) nominatie op bij de Golden Globes. Deze “Friends”-ster leverde een puike prestatie als de radeloze aan pillen verslaafde vrouw. Wat de symbolische betekenis van de filmtitel tenslotte betreft. Dit wordt subtiel uit de doeken gedaan op het uiteinde. Prachtfilm. En dit ook vanwege het weglaten van sensationele beelden omtrent het ongeval. Een bewonderenswaardige keuze die het geheel alleen maar versterkt !