Beyond the reach (2014)

Korte Inhoud
Ben, een jongeman werkzaam als gids bij de jacht, wordt door de rijke zakenman Madec uit Los Angeles ingehuurd om op dikhoornschapen te jagen. Hun excursie in de Zuidwestelijke woestijn loopt al snel uit de hand wanneer de enthousiaste Madec per ongeluk een oude mijnwerker doodschiet. Vervolgens probeert hij Ben om te kopen in de hoop dit voorval geheim te houden.

Genre : Thriller
Land : VS

Cast :
Michael Douglas : Madec
Jeremy Irvine : Ben
Ronny Cox : The Sheriff

Regisseur : Jean-Baptiste Léonetti

Mijn mening

“We had a deal.
And where I come from, a deal is a deal.”

Er is niks zo leuk als een film waarin twee individuen op elkaar jagen en er een kat en muis spel begint met een strijd op leven en dood als inzet. Recent zagen we twee Hollywood-sterren dit thema uitproberen in “Killing Season”. Het was niet bepaald een indrukwekkende film en na een tijd begon het pingpong spelletje toch te irriteren. Voor “Beyond the reach” werd een oude klasbak uit Hollywood ingelijfd. Alleen is het ditmaal een eenzijdig jaagpatroon dat men laat zien. Spijtig genoeg zakte de film in elkaar als een mislukte soufflé tegen het einde aan. Iets waar de meeste filmrecensenten het voor één keer unaniem over eens zijn. Ditmaal geen lijnrecht tegenover elkaar staande kampen met tegendraadse meningen. Deze film had een beloftevol begin met huiveringwekkende spanning en een spraakmakende chemie tussen de twee hoofdpersonages. Maar het onzinnige einde verknoeide het volkomen en sloeg kant nog wal.

Madec (Michael Douglas) is een pedante rijkaard met een arrogante houding, die zich voordoet alsof het hele universum rond zijn eigen persoontje draait. Hij arriveert in een nietig dorp langs de Mojave woestijn om te gaan jagen op een Bighorn (een ontbrekende trofee voor aan de muur). Ben (Jeremy Irvine) wordt hiervoor ingehuurd. Een jonge knaap die gekend is als de beste spoorzoeker in die omgeving. Voor ze het weten zijn ze onderweg in een gigantische 500.000 $ kostende kermisattractie op 6 wielen voorzien van satelliettelefoon, espressomachine, magnetronoven en een remote-controlled muziekinstallatie. Madec heeft zich geen kosten gespaard voor deze trip en is ook voorzien van een Steyr Scout 308 geïmporteerd uit Oostenrijk. Achteraf is hij ook nog eens redelijk gul wanneer blijkt dat hij niet echt een vergunning heeft om het zeldzame dier neer te knallen. Madec is zo’n typische snob die denkt dat alles te koop is. Totdat de jachtpartij op een catastrofe uitloopt en hij per ongeluk de lokale woestijnbewoner Charlie in het vizier krijgt. Iemand die Ben al lang kent en die hem waarschijnlijk de knepen van overleven en woestijnleven heeft bijgebracht. Het vervolg laat zich raden. Ben wordt ineens het opgejaagd wild in deze meedogenloze, schroeiend hete woestijn.

Het laatste wapenfeit dat ik van Douglas heb bekeken, is “Last Vegas”. Totaal geen slechte film waar ik met plezier naar heb gekeken. Maar toch past Douglas perfecter in een rol als charismatische manipulator en onweerstaanbare rotzak. Een rol zoals in “Falling down” of “Fatal Attraction”. Het was dan ook een plezier om hem hier weer te zien schitteren als zo’n sadistische, onaantastbare klootzak. Ook Irvine voldoet aan de verwachtingen en heeft blijkbaar ettelijke uren in een fitness doorgebracht. Zijn bovenlichaam is gespierder dan dat wat hij toonde in “The railway man”. Zijn personage staat in schril contrast met dat van Douglas. Een ouderloze jongeman wiens vriendin hem juist heeft achtergelaten om haar studies aan de universiteit te beginnen en voor wie het dagelijkse leven financieel moeilijker is dan dat van Madec. Zijn strijd tegen de natuurelementen in de woestijn was realistisch en een staaltje van uitstekende acteerkwaliteiten. Tevens verdienen de mensen van de make-up afdeling ook eens een schouderklopje.

Het hoogtepunt van de film is ontegensprekelijk het acteren van Douglas. Het sadistisch spelletje dat hij speelt in de bloedhete woestijn en de manier waarop hij geniet om toe te kijken hoe zijn prooi langzaam maar zeker wegkwijnt. Het absolute dieptepunt is de ontknoping. Niet dat het ondenkbaar is (alles is te koop met geld), maar het was zo abrupt. Een intrigerend samenspel dat zich voor je ogen afspeelt gedurende het overgrote deel van de film, wordt hier op 10 minuten herleidt tot een fletse derderangs thriller. Was er een plausibel einde bedacht dan was dit een magistrale film geweest.