The Longest week (2014)

Korte Inhoud
Nadat zijn ouders voor 20 jaar op 'vakantie' gaan naar Parijs, wordt de 11-jarige Conrad opgevoed door het hotelpersoneel. Nu hij begin dertig is wordt zijn leven gevuld met vrouwen en geniet hij van alle comfort van een prestigieus hotel. Dit verandert echter als zijn ouders gaan scheiden en zijn toelage stop gezet wordt, wat er voor zorgt dat hij op straat belandt. Hij moet bij een vriend intrekken.

Genre : Komedie/Drama
Land : VS

Cast :
Olivia Wilde : Beatrice Fairbanks
Jason Bateman : Conrad Valmont
Billy Crudup : Dylan Tate

Regisseur : Peter Glanz

Mijn mening

“Sometimes you're your own worst enemy.”

Wat voor Conrad blijkbaar de langst durende en meest pijnlijke week was, was voor mij de langst durende en pijnlijke filmervaring. Sowieso heb ik al een bloedhekel aan een voice-over die begint met “This is …” gevolgd door de naam van het hoofdpersonage. Meestal is dit al een slecht voorteken. Je kan dit vergelijken met de voice-over die begint met “My name is …” gevolgd door de naam van het hoofdpersonage (op enkele uitzonderingen na zoals “Forrest Gump”). Maar om terug te komen op “The Longest week” : ze hebben wel de tijd genomen om deze romantische komedie (alhoewel ik niet echt humor heb ontdekt) uit te brengen (blijkbaar was deze klus al geklaard in 2012). Was het de twijfel dat ervoor heeft gezorgd dat de film terug werd opgeborgen ? Of waren de reacties van het testpubliek zo rampzalig ? Als je echter wilt zien hoe een verwende rijkeluiszoon van rond de dertig ineens vertwijfeld op straat komt te staan zonder geld of continue aandacht voor zijn egocentrische persoonlijkheid, en die zich dan moet beroepen op enkele vrienden om zich erdoor te slaan waarna hij ook nog eens verliefd wordt op een knap model, dan moet je deze zeker gaan kijken. Niet vergeten een knus kussentje mee te nemen, want dit is zowat de meest trage film die ik ooit heb gezien waarbij de inhoud zo nietszeggend is dat ik mezelf gerust de hoofdprijs mag toekennen voor weergaloos uithoudingsvermogen.

Visueel was het allemaal wel prachtig om te zien. Gestileerd, gedetailleerd en kunstzinnig (de stijlvolle stillevens, de jazzy muziek, kledij en atoomstijl meubelen). Toch heeft het ook een beetje de neiging om pretentieus te zijn. Alhoewel dit wel past bij het hoofdpersonage Conrad : een pretentieuze snob die zijn hele leven gepamperd werd door het personeel van The Valmont Hotel. Een narcist die nooit iets heeft bewezen en nooit de behoefte zal hebben om zichzelf te bewijzen. Iemand dus die zo geprivilegieerd geboren werd, dat hij zich niet kan voorstellen hoe het is om voor zichzelf te zorgen in het echte, realistische leven zonder dat het in zijn schoot geworpen wordt. Misschien daarom dat ik al na 10 minuten een grondige hekel had aan deze pretentieuze nietsnut en would-be auteur. Dat zijn toekomstige novelle (in de lijn van Fitzgerald) nog niet voltooid was, wijt ik louter en alleen aan de levensstijl van Conrad. Dat een aantal levenslessen de oorzaak zijn van een versnelling in zijn schrijversproces, was pure fictie naar mijn mening.

Lees andere recensies en de naam Woody Allen komt telkens naar boven. Ondanks de reputatie en de enorme aanhang voor deze filmmaker, ben ik nooit liefhebber geweest van zijn creaties. Het lijken telkens van die gecompliceerde, hoog intellectuele komedies. Ik had altijd de indruk dat het humoristische van Woody Allen’s films verborgen zat in de mogelijke syntactische fouten die de hoofdspelers listig hadden gemaakt, want echt komisch vond ik het nooit. Ik weet wel dat diegenen die de link met Woody Allen maakten niet hier op zinspeelden, maar voor mij was dit wel de meest plausibele link, want echte humor heb ik niet echt gevonden in “The Longest week”. Er was echter één bepaald moment wat mij wel komisch leek. Het moment dat Jenny Slate (“Obvious Child“ moet ik dus echt eens kijken) haar mening geeft over een bijgewoond toneelstuk en daarbij de vinger op de wonde legt.

Ik begrijp wel het satirische van deze film en het uitvergroten van Conrad’s pretentie, maar kon eerlijk gezegd me niet echt inleven in het complete verhaal (naar analogie met Slate). Het is zoals de omschrijvingen die gebruikt worden voor Dylan Tate, Conrad’s beste vriend die hem in huis neemt : Dylan is “an anti-social socialist”,”a closet conversationalist” and “a clinical neurotic”. Een reeks dure, intellectuele woorden die ingewikkeld klinken, maar uiteindelijk niets betekenen. Zo ook de snobistische conversaties met veel poeha en waarvan ik me telkens afvroeg welke individuen nu in zulke bewoordingen met elkaar converseren. Zelfs de notoire driehoeksverhouding waarmee ze op de proppen kwamen, voelde kunstmatig aan. Zo artificieel als de wimpers van Beatrice (Olivia Wilde) waarbij ik direct moest terugdenken aan de plastieken pop van mijn zusters 40, jaar geleden, die ook zo van die knipperende ogen hadden met wimpers zo groot dat je er onder kon schuilen in de zomer. Olivia Wilde is een adembenemende schoonheid, maar zelfs dat kon niet verhinderen dat ik lag te snakken naar de aftiteling. Wat een pretentie, niet ?