Goosebumps (2015)

Korte Inhoud
Tiener Zach Cooper vindt het allesbehalve leuk dat hij vanuit de grote stad naar het platteland moet verhuizen. Maar wanneer hij zijn mooie buurmeisje Hannah ontmoet fleurt hij op. Hannah heeft echter een mysterieuze vader, niemand minder dan R.L. Stine, auteur van de bestseller reeks "Goosebumps". Stine is een vreemde man, en de reden daarvoor is dat hij de gevangene is van zijn eigen verbeelding. De monsters die zijn boeken zo beroemd maken zijn echt, en Stine beschermt zijn lezers door ze gevangen te houden in zijn boeken. Wanneer Zach per ongeluk de monsters vrijlaat beginnen ze het dorpje te terroriseren.

Genre : Avontuur/Familie
Land : VS/Australie

Cast :
Dylan Minnette : Zach
Odeya Rush : Hannah
Jack Black : R.L. Stine

Regisseur : Rob Letterman

Mijn mening

“It's like stop trying to be Stephen King, man.
Let me tell you something about Steve King.
Steve King wishes he could write like me, and I've sold way more books than him,
but nobody ever talks about that!”

Laten we met de hele familie eens een gezellige namiddag griezelen organiseren. Waarom dan niet de collectie van R.L. Stine hiervoor gebruiken? Deze schrijver heeft een hele resem boeken, de befaamde Goosebumps (of hier gekend als Kippenvel), bijeen geschreven. En om het obstakel “welke moeten we hiervan uiteindelijk kiezen” te omzeilen, flikkeren we de hele handel en masse in één en dezelfde film. Wat je dan te zien krijgt is een horde griezelfiguren die er op uit zijn om de mensenwereld te vernietigen. Van kleine, irritante tuinkabouters tot en met een reusachtige bidsprinkhaan. Er zijn enkele minder geslaagde creaties en er zijn er ook enkele hoogst vermakelijke creaties zoals de buikspreekpop en de weerwolf met basketschoenen aan. Wat we uiteindelijk te zien krijgen is een Jumanji-achtige jeugdfilm waarbij de hoofdrolspelers hun uiterste best moeten doen om de scheefgelopen situatie terug recht te trekken.

Echt onder de indruk was ik uiteindelijk niet. Waarschijnlijk omdat ik niet tot de beoogde doelgroep behoor. Het flauwe romantische gedeelte en de poging om het avontuurlijk te maken, gingen overduidelijk aan mij voorbij. Voor de jongsten onder ons, zou het misschien wel eens te eng kunnen zijn (alhoewel het niet overdreven griezelig werd gemaakt). Voor de puberende onder ons, zou het wel eens te flauw kunnen overkomen. Ik apprecieerde dan weer de schaarse momenten dat de humor in mijn ogen enorm scherp en pienter uitgedacht was, zoals de openingsscène en de Stephen King opmerking bijvoorbeeld. Zelfs de humoristische interacties van het schriele ventje Champ (Ryan Lee), die samen met Zach (Dylan Minnette) en Hannah (Odeya “The Giver” Rush) alles terug in orde tracht te brengen, was nog aanvaardbaar. Alleen begon het na een tijdje wel echt op mijn zenuwen te werken als hij voor de zoveelste keer een verwijfd schreeuwtje slaakt.

“Goosebumps” staat garant voor een entertainende namiddag in de lokale bioscoop voor jeugdigen. Zelfs de volwassenen die hun vergezellen kunnen er plezier aan beleven. Er zijn enkele memorabele fragmenten zoals het weerwolf-fragment in de supermarkt. Lang geleden dat ik zo’n perfect gechoreografeerde scene heb gezien met zulke interacties tussen echte acteurs en geanimeerde figuren. Bloedstollend spannend en flitsend waar ik echt kippenvel van kreeg. Spijtig genoeg werd het slotoffensief een echte warboel en een beetje teveel van het goede. Een vloedgolf van Stine’s literaire creaties. En Jack Black, die de norse kluizenaar Stine speelt, bleef zoals ik hem altijd voor mij zie : niet grappig. Waarschijnlijk ligt het dan wel aan mij. Wil je dat ik depressief ben, laat me dan “School of Rock” uitkijken. Succes gegarandeerd.

“Goosebump” zal als fantasy en griezelverfilming niet zo’n enorm succesverhaal worden. Mij leek het idee om alle verzinsels van Stine in eenzelfde film te proppen, niet bepaald het meest briljante idee. Overdaad schaadt. Gelukkig dat ze dit principe niet hebben toegepast bij de Harry Potter verfilming. Misschien was het de makers hun bedoeling om het lezen van een boek te promoten. Dat is ze dan misschien toch gedeeltelijk gelukt. Spijtig genoeg werkte deze zelfpromotie dan ook nadelig ten aanzien van de speciale effecten en de verhaalstructuur. Verder blijft het echter een aanrader voor tienjarigen. Misschien dat ik hem nog eens kijk samen met mijn zoontje over een jaar of vijf. Dan mag hij zijn ongeremde mening zeggen over mijn bescheiden mening !