Who's driving Doug (2016)

Korte Inhoud
Voor de intelligente student Doug verandert zijn leven voorgoed wanneer hij de ondermaatse chauffeur Scott huurt. Om aan zijn verstikkende liefhebbende moeder te ontsnappen stemt Doug ermee in een tocht te maken met Scott en zijn vriendinnetje Stephanie. Op het hoogtepunt van de reis test een tragische reeks gebeurtenissen hun band en opent de weg naar zelfontdekking. De drie vrienden worden geconfronteerd met drugs, gokken en romantiek .

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
RJ Mitte : Doug
Ray William Johnson : Scott
Paloma Kwiatkowski : Stephanie

Regisseur : David Michael Conley

My Opinion

Er zijn soms zo van die films waar ikzelf niet kan uitmaken of ik het nu een goede of slechte film was. Enerzijds is “Who’s driving Doug” een unieke film met een unieke levenssituatie als uitgangspunt. Anderzijds worden de clichématige elementen van een coming-of-age roadmovie ten volle benut. Doug is een aan een rolstoel gekluisterde spierziekte-patiënt die voor eens in zijn leven zijn beperkingen opzij wil zetten om een levenswens te vervullen. Namelijk een trip naar Las Vegas . Een bij momenten ontroerende levensschets over iemand die liefst van al zou willen dat hij aanvaard werd zoals hij is en niet beschouwd wordt als iemand van een andere planeet. Het feit dat RJ Mitte (Doug) zelf op jonge leeftijd werd gediagnosticeerd met hersenverlamming en Michael Carnick (scriptschrijver) zelf een fysieke beperking heeft en door het leven gaat als rolstoel patiënt, maakt wel dat de vertolking van Doug realistisch overkomt.

Doug’s leven neemt een vreemde wending op het moment dat zijn persoonlijke chauffeur er de brui aan geeft. Hij is genoodzaakt om een andere te zoeken. En die dient zich aan in de persoon van Scott (Ray William Johnson). Scott is een zorgeloze nobody, die net geweigerd werd door de faculteit waar Doug school loopt, en die het leven neemt zoals het zich aandient. Zo ook de opportuniteit om de nieuwe privéchauffeur te zijn van Doug. Als blijkt dat Scott naar Las Vegas moet voor familiale problemen, overtuigt hij Doug om mee te gaan en aldus een nooit vervulde wens waar te maken. Met zijn overbezorgde moeder (Daphne Zuniga) sluit Doug een compromis, zodanig dat hij dit mag ondernemen. Zijn schoolvriendin Stephanie (Paloma Kwiatkowski), waar hij stiekem verliefd op is, neemt hij mee op sleeptouw als chaperonne. De drie starten de trip als onbekenden voor elkaar, die elkaar beter leren kennen en een kameraadschappelijk band creëren. Inclusief een meer intiemere band, wat dan weer voor bijkomende problemen zorgt.

“Who’s driving Doug” zit vol met redelijk grappige momenten (zoals bijvoorbeeld de reactie van Doug op een schrijfsel van één van zijn klasgenoten) en ontroerende momenten. Zelf had ik niet het gevoel dat deze laatste voorvallen gebruikt werden om medelijden op te wekken of om aan te tonen hoe onrechtvaardig de maatschappij soms kan zijn ten aanzien van invaliden. Ik kan me wel indenken dat invaliden situaties meemaken zoals dat van in het wegrestaurant. En ondanks dat de voorspelbare lijst van “verplicht uit te voeren dingen als je een gehandicapte zoals Doug naar Las Vegas voert” gedisciplineerd werd uitgevoerd, bleef het toch boeien. Doug komt tijdens de trip dus voor de eerste keer in aanraking met drank, drugs, seks en gokken (een “Rain man” vergelijking is snel gemaakt). Dit zorgt voor grappige en ontroerende impressies.

Waar liep het dan fout? In tegenstelling tot de impressionante acteerprestatie van Mitte, was dat van Ray William Johnson niet altijd zo overtuigend en Kwiatkowski was overwegend ronduit irritant. De staat waarin Zuniga zich bevond (ik zou het zeker niet als een gezonde geestelijke toestand bestempelen) werd door haar voortreffelijk gespeeld, maar kwam na een tijdje overdreven over. De driehoeksverhouding was ongeloofwaardig en op dat moment waren de interacties soms van erbarmelijk laag niveau. De ontknoping en onthulling was nogal abrupt. Zo abrupt als Scott’s uiteindelijke lotsbestemming. En ondanks dat men trachtte om melodramatische en pathetische elementen te mijden, kon men er het toch niet aan weerstaan om te eindigen met een overdreven emotionele monoloog. “Who’s driving Doug” is een emotionele film, voorzien van humor en tragiek, die het gemiddelde overstijgt dankzij het excellente acteren van Mitte.