Blackway (2015)

Korte Inhoud :
Lillian is onlangs teruggekeerd naar haar geboortedorp. Ze raakt onderwerp van pesterijen door een man genaamd Blackway, een voormalig agent die nu een gewelddadige misdaadbaas is en straffeloos te werk gaat in de kleine gemeenschap. Ze krijgt geen steun van de lokale dorpelingen en de sheriff adviseert haar het stadje te verlaten. Lillian besluit echter stelling te nemen tegen de psychopathische stalker en roept de hulp in van voormalig houthakker Lester en zijn jonge, laconieke hulp Nate.

Genre : Thriller
Land : USA

Cast :
Anthony Hopkins : Lester
Julia Stiles : Lillian
Alexander Ludwig : Nate

Regisseur : Daniel Alfredson

Mijn mening

“You're probably just a bad dad.”

“Blackway” is zoals een slecht samengesteld fitnessprogramma, een niet uitgebalanceerd dieet of een slecht geplande vakantietrip. Je begint eraan met een bepaalde verwachting, maar uiteindelijk moet je concluderen dat er niets wezenlijks verandert of gebeurd is. Geen topconditie, geen slankere lijn of geen eeuwig bijblijvende vakantieherinneringen. En wat “Blackway” betreft, kan ik dan ook zeggen dat het geen indrukmakende filmervaring was. Het is en blijft een vage thriller zonder veel sensatie.

Het was wel overduidelijk dat deze gemeenschap bestond uit doorgewinterde houthakkers in geblokte winterjassen. Zo’n gesloten gemeenschap waar vreemdelingen scheef bekeken worden en waar nogal agressief gereageerd wordt op te veel nieuwsgierige vragen. Zelfs als die vragen gesteld worden door gelijkgestemde zielen. Ik begreep dan weer niet hoe het komt dat deze ruwe bolsters en kleerkasten van woudlopers zo’n angst hebben voor één individu. Met vereende krachten (en daarvoor was niet eens de gehele houthakkers federatie nodig als je de meeste torso’s bekijkt) hadden ze die Blackway (Ray Liotta) zonder al te veel problemen geveld, verhakt en afgevoerd. Niet dus. De man lijkt wel de duivel zelf waar al die stoere binken bibberend voor wegkruipen in hun veilige blokhutjes.

Gelukkig voor Lillian (Julia Stiles) is er dan toch nog een stel hulpvaardige bosverkenners die voor geen kleintje vervaard zijn en dus ook niet angstig het hazenpad kiezen. Als je hun gestalte vergelijkt met de andere doorsnee boomzagers, dan lijkt het eerder op een zelfmoordmissie. Enerzijds is er de oude, taaie Lester (Anthony Hopkins) die blijkbaar nog een eitje te pellen heeft met Blackway en dan zonder nadenken zijn elandenbuks bovenhaalt. En anderzijds is er de stotterende, verlegen Nate (Alexander Ludwig) die eigenlijk geen benul heeft waarom hij vrijwillig is meegegaan. Iets wat ik me trouwens ook afvroeg de hele tijd. Met hun drieën trekken ze erop uit om Blackway duidelijk te maken dat hij Lillian met rust moet laten. Inderdaad, dat is het uiteindelijke vertrekpunt van het gehele verhaal. De ex-politieagent Blackway die zich opgewerkt heeft tot de lokale badass waar iedereen voor terugdeinst (zelfs de lokale politiedienst) en die de teruggekeerde inwoonster Lillian stalkt.

Uiteindelijk was dit maar een doorsnee film waarbij we de drie protagonisten volgen op hun zoektocht met een niet zo bijster originele ontknoping. Onderweg krijgen we de verplichte vechtpartijen en schermutseling te zien krijgen waarbij Nate zich verbeten in de strijd gooit. Lester beperkt zich tot koelbloedige dialogen en het demonstratief rondzwaaien met een ingepakt geweer. Blackway gedraagt zich tenslotte als opgejaagd wild. Sir Hopkins is en blijft een schitterend acteur. Een genot om naar te kijken alhoewel zijn bijdrage hier beperkt blijft tot het nogal glazig en afwezig turen. Ik had echter de hele tijd de indruk dat ik naar een natuurdocumentaire met Hannibal Lecter aan het kijken was. Een soort “Silence of the woods”. Julia Stiles hield zich aan haar slachtofferrol die zichzelf na een tijdje vervloekte dat ze niet de wijze raad (die tot den treure werd herhaal door de inwoners) had opgevolgd. Namelijk zo snel mogelijk zich uit de voeten maken.

Al bij al was het een film om snel te vergeten. Ondanks de prachtbeelden en de juiste sfeer, was het allemaal nogal middelmatig. En daar kon de aanwezigheid van Hopkins niet veel aan verhelpen. De reputatie van Blackway leek wel op die van Candyman. Zijn naam werd om de haverklap uitgesproken (vol ontzag en angst) zodanig dat ik het gevoel kreeg dat hij elk moment ergens uit een donkere hoek zou verschijnen. Een hoek met dennengeur natuurlijk.