All out Dysfunktion! (2016)

Korte Inhoud
Zes eigenaardige Hollywood types, elk met hun eigen disfunctionele persoonlijkheden, leven samen onder één dak. De enige overeenkomst tussen hen is dat ze er een kamer huren. Dysfunktion is een komische kijk op het alledaagse leven van een aantal mensen die bij elkaar wonen en die absoluut niet met elkaar gemeen hebben!

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Angelica Chitwood : Carrie

Melinda Dekay : Clarelle
Arsh Singh : Ranjit

Regisseur : Ryan Lemasters

Mijn mening

“Jezus Christ, I don’t even need zoom on you girls.”

Ik ben op vlak van komedies een slecht referentiepunt. Toegegeven, ik ben een moeilijk persoon als het over humor gaat. Misschien is het wel mijn apart gevoel voor humor waardoor ik doorsnee komedie zelden of nooit denderend vind. Tot mijn afgrijzen is “All out Dysfunktion!” ook gemarkeerd met het label komedie. En eerlijk gezegd, de eerste 15 minuten moest ik op mijn tanden bijten. Tot ik op een bepaald moment toch wel enige grappige momenten kon ontdekken en de interacties tussen de verschillende personages een intrigerende werking op me had. En nee, het is niet door die twee spetters op de zitbank dat het interessant werd. Aan het begin ergerde ik me over kleine minpuntjes waarbij de montage niet echt denderend was en een gedempt gegiechel te horen was (ik veronderstel van een medewerkster). Maar de montage werd naarmate de film vorderde vloeiender en foutloos.

Het kantelpunt in de film was het moment dat Clarelle (Melinda Dekay) een intiem moment had met zowel Tyrell (David Bianchi) als Gator (Dan Sanders-Joyce). Het leek wel een diep filosofisch moment dat echter abrupt afgebroken wordt door de straffe tante. Inderdaad, een grappig moment. Dit subliem acteermoment is een overgangsfase van het introductiedeel naar het meer chaotische en drugs doordrenkte party gedeelte.

Het gehele verhaal speelt zich af in een toch modern uitziend gebouw waar een verscheidenheid aan persoonlijkheden hun onderkomen huren. Clarelle is de kranige oude dame die blijkbaar een variété verleden heeft en die tracht alles onder controle te houden. Want de inwonende personen zijn dusdanig verschillend, dat conflicten onvermijdelijk zijn. Daarbij gezegd dat ze allen een beetje gestoord overkomen. Vandaar ook de titel “Dysfunktion” veronderstel ik. Het kleurrijke gezelschap bestaat uit Tyrell, een licht neurotisch homoachtig type die lijdt aan een ernstige vorm van smetvrees. Gator is het buitenbeentje met redelijk walgelijke gewoontes en kleinzoon van Clarelle. Ranjit (Arsh Singh) is een perverse Indiër die zijn vrijetijd verslijt voor zijn computer om Pleasure (Jenn Pinto), medebewoonster waar hij heimelijk verliefd op is, aan het werk te zien op een porno website. Tenslotte is er ook Carrie (Angelica Chitwood) die een serieus coke probleem heeft (toepasselijke achternaam) en tenslotte ook diegene is die met een lumineus idee op de proppen komt om een rave party te organiseren.

Het eerste gedeelte van de film wordt gebruikt om de verschillende personages te introduceren en hun persoonlijkheid uit te klaren. Het kwam soms wel langdradig over en de grappige momenten zijn redelijk schaars te noemen. Tot het moment waar een hele filmcrew aanwezig is om een porno op te nemen. Hilarische momenten werden daar aan elkaar geregen met vooral de falende Azeebo (Poncho hodges) die voor enkele gniffel momenten zorgde. Waar ik wel uiterst enthousiast over was, was de bijdrage door Mike ‘Mix Under Thunder’ (Yul L. Spencer) als de regisseur. Een Spaans ogende spraakwaterval die sprekend leek op Skinner uit “Ratatouille”. Zowel qua temperament als gestalte. Zelfs het ringbaardje was aanwezig. Maar ere wie ere toekomt. De meest excellente acteerprestatie werd verzorgd door Melinda Dekay. Wat een sublieme vertolking. Zowel in nuchtere als benevelde toestand.

Mijn veronderstelling dat dit de zoveelste komedie zou zijn, bleek naderhand niet echt te kloppen. Na het kantelmoment werd er meer nadruk gelegd op de dramatische levensloop van de meeste hoofdrolspelers. Een gevoel van diepe medelijden kwam naar boven, naarmate details over ieders persoonlijk leven werden bloot gelegd. Het grootste minpunt van de gehele film was het verhaal op zijn eigen. Uiteindelijk was dit een redelijk eenvoudige verhaallijn zonder veel al te veel verfijning. Een geschift gezelschap dat samenhokt en waarbij een georganiseerde party voor heftige situaties zorgt. Dat is het kort samengevat. De absurde situaties en interacties zorgen dan wel weer voor een beetje animo. Waar ik wel zeker van ben, is dat het record van “The Wolf of Wall Street” wat betreft het gebruik van het F-woord, zeker en vast gebroken werd. Het aantal oversteeg zelfs het aantal personen dat aan deze film meewerkte.