Ghostbusters (2016)

Korte Inhoud
Erin Gilbert, een wetenschapper aan de universiteit van Columbia, heeft samen met Abby Yates een boek geschreven genaamd "Ghosts from our Past: Both Literally and Figuratively – The Study of Paranormal Knowing". De twee hebben elkaar jaren niet gesproken maar worden bij elkaar gebracht door een man die hulp zoekt bij de bestrijding van spoken. Samen met Jillian, een collega van Abby, besluiten ze een bedrijf op te richten dat gespecialiseerd is in het vernietigen van paranormale verschijningen.

Genre : Fantasy/Comedy
Land : VS

Cast :
Kristen Wiig : Erin Gilbert

Melissa McCarthy : Abby Yates
Kate McKinnon : Jillian Holtzmann
Leslie Jones : Patty Tolan

Regisseur : Paul Feig

Mijn mening

“I'm Ed Mulgrave.
I'm the historian at the Aldridge Mansion,
and I believe it's haunted.
If you could just come take a look.“

Als er één ding is waar ik stellig van overtuigd ben, dan is het wel dat je niet mag raken aan mijlpalen in de filmgeschiedenis. Zo’n mijlpaal is voor mij een film die niet noodzakelijk briljant of een absoluut meesterwerk is, maar wel een welbepaalde indruk op me maakte. Zo is “Evil Dead” een mijlpaal voor mij, omdat dit de eerste echte horror was die ik uitkeek en waar ik geen traumatiserende nachtmerries aan overhield. Bij “Grease” kwam ik de cinemazaal uit en voelde ik me zo stoer en cool als Danny. “Back to the future” blijft voor mij een oerdegelijke klassieker. En ook “Ghostbusters” uit 1984 was zo’n mijlpaal. Het groeide uit tot een soort hype en zal over 50 jaar nog altijd gesmaakt worden door filmliefhebbers en uitgezonden worden als zaterdagavond weekendfilm. De remake die ik nu te zien kreeg zal niemand zich nog herinneren over dit en pakweg een jaar. Het kan gerust toegevoegd worden aan de lijst van nodeloos uitgebrachte en totaal mislukte remakes in de geschiedenis van het bewegend beeld.

Het hoogtepunt van deze film is het optreden van de originele Ghostbusters acteurs : Bill Murray, Dan Aykroyd, Ernie Hudson en een borstbeeld van Harold Ramis (die spijtig genoeg in 2014 overleed). En het grappigste is dat Murray hier dan ook nog eens een scepticus speelt die helemaal niet gelooft in het bestaan van spoken. En raar maar waar, Chris “Thor” Hemsworth vond ik het grappigste personage uit de nieuwe cast. Ik weet het, ik ben zo goed als de enigste die deze mening heeft. Voor de rest is dit een gewoonweg een duplicaat van de originele film. De verhaallijn is bijna identiek te noemen (op enkele kleine aanpassingen na). Het grootste verschil zit hem in de speciale effecten die er gesofisticeerder en indrukwekkender uitzien dan die van 32 jaar geleden (nogal wiedes) en het spokenjagers team dat volledig uit vrouwen bestaat. Niet dat ik daar problemen mee heb. Desalniettemin is de reden voor dit laatste me nog steeds niet duidelijk.

Misschien ligt het aan mij en het feit dat de nostalgische waarde van deze film enorm hoog is. Misschien is de mening over deze film totaal verschillend als je van een jongere generatie bent en je nooit de eerste versie hebt gezien. Tja, dan is het inderdaad allemaal nog nieuw en hoogst origineel. Ben je zoals ik van een oudere generatie die wel genoten heeft van de originele film, dan zie je gewoon een duplicaat vol gerecycleerde ideeën en herbruikt materiaal, doordrenkt met totaal niet humoristische humor. Geef toe, als je al meer glimlacht bij het gestuntel van een bink die de persoonlijkheid van “Thor” voor zijn rekening nam, dan begin je je toch vragen te stellen. Het zou ook wel kunnen dat ik persoonlijk geen enkele affiniteit heb met de vrouwelijke so-called humoristische actrice Melissa McCarthy. Ik vond “The Heat” een verschrikking en heb “Spy” na een half uur al afgezet omdat ik eerder in tranen zou uitbarsten dan in een lachbui te schieten. Who you gonna call ? Not these ghostbusters …..

Toch bewonderenswaardig dat de makers het aandurfden om deze reboot te maken. Je moet toch echt geen genie zijn om te beseffen dat deze versie altijd overschaduwd zou worden door de voorganger en je er nooit zou in slagen om het te overtreffen. En als je dan al geen unieke verhaallijn voorhanden hebt en er allerhande objecten uit de eerste film terug worden tevoorschijn getoverd (de paranormale verschijningen Slimer en Marshmellow Man, de muziek , de locatie en het Ghostbusters voertuig), dan blijft er alleen de interactie tussen de hoofdfiguren en de humor over. En zelfs dat was tenenkrommend slecht en irritant. De humor die gehanteerd werd door Bill Murray en Dan Aykroyd was zo vanzelfsprekend en ongekunsteld. Wat hier wordt gedemonstreerd is zo plastisch en ongeloofwaardig als de spookachtige entiteiten die New York City overspoelen. Tja, ik blijf dus bij mijn eerste stelling. Sommige mijlpalen zijn onaantastbaar.