Lights out (2016)

Korte Inhoud
Rebecca dacht dat ze haar jeugdangsten achter zich zou laten wanneer ze op zichzelf zou gaan wonen. In haar jeugd was ze nooit echt zeker van wat wel en wat niet werkelijkheid was wanneer het licht uitging. Haar broertje ervaart inmiddels dezelfde onverklaarbare en angstaanjagende gebeurtenissen die zij ooit meegemaakt heeft. Een angstaanjagende entiteit die een mysterieuze link heeft met hun moeder, Sophie, is opnieuw aanwezig.

Genre : Horror
Land : VS

Cast :
Teresa Palmer : Rebecca

Gabriel Bateman : Martin
Maria Bello : Sophie

Regisseur : David Sandberg

Mijn mening

“You should let me stay at your place, just for a night.
Good luck with that one, buddy.”

In het vinyl-tijdperk (Inderdaad, die periode heb ik ook nog meegemaakt) kon je een extended versie van een single aanschaffen. De zogenaamde maxi-single. Soms werd je verrast door een uitgebreidere versie van die single, waar op een artistieke wijze hier en daar niet zo onaardige variaties aan werden toegevoegd. In de meeste gevallen was het gewoon een ellendig langgerekte versie met onnodige herhalingen en vervelend lange intro’s en outro’s. Het uiteindelijke gevoel wat je eraan overhield, was een lichte ontgoocheling en een plots besef dat de muziekindustrie op een gewiekste manier je geldbuidel lichter hadden gemaakt. Een maxi-single garandeerde dus niet dat een subliem klinkend muziekdeuntje nog indrukwekkender klonk. Datzelfde gevoel heb ik over “Lights out”. De kortfilm die ooit eens op You Tube viraal ging, haalde een enorm hoog niveau qua originaliteit en entertainment. De uiteindelijk film die hieruit voortvloeide, is dus niet meer dan een uitgerekte versie waarbij hetzelfde steeds maar weer wordt herhaald. Een entiteit dat zichtbaar wordt als het licht uitgaat. En geloof me, het aantal niet functionerende lichten en het aantal voorvallen waarbij het licht ineens niet meer functioneert, is irritant veel.

Dat een mens zich niet op zijn gemak voelt in het donker is een oerinstinct. Dat kinderen en zelfs volwassenen angst hebben in het donker is een vorm van zelfbescherming. Bescherming tegen het onbekende en tegen het nemen van risico’s. En dat onbehagelijke gevoel wordt in “Lights out” optimaal benut. En het feit dat het dreigende gevaar telkens weer kan geëlimineerd worden door gebruik te maken van een lichtbron, is een uniek gegeven dat voor een interessante invalshoek kan zorgen. Spijtig genoeg wordt hier het mysterie en de herkomst van het wezen al vroeg uit de doeken gedaan. Weg verrassing en spanning. Het enige dat overblijft in deze doorsnee horror zijn het acteren en de jump scares. En gelukkig vallen deze reuze mee. De meeste horrors komen op dit vlak wel eens tekort. Ze trachten je angst aan te jagen door enge of vreselijke toestanden te tonen. “Lights out” tracht je angst in te boezemen door gebruik te maken van hetgeen je niet kan zien.

Van een lange aanloop is hier al geen sprake. Het duurt niet echt lang of we zijn al getuige hoe een eng uitziend wezen dat in het duisternis ronddwaalt, voor het eerste slachtoffer zorgt. Voor hartpatiënten kan die eerste confrontatie al voldoende zijn om ernstige hartstoornissen te krijgen. En geloof me, zulke schrikmomenten gaan zich nog meermaals voordoen. Ook het in het duister levend wezen ziet er redelijk creepy uit en deed me meermaals denken aan het fenomeen dat te bewonderen was in “Mama”. De volgende slachtoffers van dienst zijn de jonge Martin (Gabriel Bateman), die nog altijd inwoont bij zijn psychisch labiele moeder Sophie (Maria Bello), en zijn oudere zus Rebecca (Teresa Palmer) die blijkbaar zelf te maken kreeg met het fenomeen in het verleden en daarom het huis uittrok. Op één of andere manier is er een connectie tussen de entiteit en Rebecca. Een soort gematerialiseerde waangedachte die zich voedt met de depressiviteit en waanideeën van de gestoorde moeder. Dat is dan ook de reden waarom het zich zo agressief opstelt tegenover bedreigingen die die relatie zouden kunnen verstoren. Zo denk ik toch dat het de hele historie in elkaar zit.

Zoals al eerder vermeld is het bij momenten toch wel echt retespannend en jaagt de film je de stuipen op het lijf. Het verhaal in zijn geheel is een beetje een tegenvaller en vergezocht. Zoals ik ergens las op het internet : “The script can basically be summed up as The Babadook but dumb”. Over de vertolkingen valt niet te klagen. De drie hoofdpersonen leveren een schitterende prestatie. Spijtig genoeg valt men ,ondanks het originele basisconcept, terug op clichématige hulpmiddelen (zoals een zich in de kelder bevindend archief waar alle antwoorden op prangende vragen teruggevonden worden) en mist deze langspeelfilm de finesse van de kortfilm. Echt vernieuwend is het niet. Maar het is wel entertainend te noemen.