Personal Shopper (2016)

Korte Inhoud
De 25-jarige Maureen heeft een baan die ze haat: ze bekommert zich om de garderobe van een mediafiguur. Iets beters vond ze echter niet om haar verblijf in Parijs te kunnen betalen, en te wachten. Wachten tot de geest van haar tweelingbroer opduikt. Deze is enkele maanden eerder verdwenen. Tot dan blijft de pauzetoets van haar leven ingedrukt.

Genre : Drama/Mysterie
Land : Frankrijk/Duitsland/België

Cast :
Kristen Stewart : Maureen
Sigrid Bouaziz : Lara
Nora von Waldstätten : Kyra

Regisseur :
Olivier Assayas

Mijn mening

“For me, Lewis was someone deeply intuitive of others.
He understood things that went unspoken.
Maybe because he knew he was going to die.”

Heb je de laatste tijd last van slaapstoornissen zodanig dat je telkens opstaat met reusachtige wallen onder de ogen? Of ben je hyperkinetisch dankzij een overdosis cola tijdens een nachtje “binge watchen”? Geen probleem. Gewoonweg de film “Personal shopper” opstarten en je bent zonder enige twijfel verlost van dit euvel. Zou er een categorie bestaan voor de Oscaruitreiking van “Meest saaie film van het jaar”, dan had deze film het op modebewuste sokken gehaald. Kort samengevat : Maureen (Kristen Stewart) zie je de gehele film shoppen voor high-society madam Kyra (Nora von Waldstätten), rondscheuren op haar brommertje, sigaretten rokend mediteren en een hele reeks berichtjes versturen op haar iPhone. En vervolgens wacht ze op een teken van leven (hoe dubbelzinnig) van haar onlangs gestorven broer Lewis. Buiten wat ectoplasma en knetterende lichtverschijnselen, is er niets spookachtigs te bekennen. Een slaapverwekkende vertoning dus. En daar kunnen zelfs de paar scenes waarin Stewart halfnaakt rondhuppelt en zichzelf bevredigt niks aan verhelpen. Haar cupmaatje is van hetzelfde kaliber als deze film. Pover.

Misschien ben ik bevooroordeeld, want ik erger me mateloos aan de persoon Kristen Stewart. Nu als je een filmpersonage nodig hebt die zich niet zo goed in haar vel voelt en constant in een melancholische, droefgeestige stemming rondloopt, dan is ze wel de geschikte kandidaat. Als er één actrice is die zonder verpinken halsstarrig een volledige film kan rondlopen zonder één oprechte glimlach en een tronie die wel in stijfsel ondergedompeld lijkt, dan is ze hiervoor de geschikte kandidaat. Deze quote is me bijgebleven : “Kristen Stewart is like my refrigerator, no matter what I put in it (milk, soda, eggs, vegetables, meat), it is and it will always be a refrigerator. And so is she.”. Ik begrijp echt niet waarom zij zo wordt opgehemeld en telkens ik over haar lees worden superlatieven als “echtheid” en “uitstraling” bovengehaald. Tja, dat kan je ook over de Scarlett Johanssons, Saoirse Ronans, Dakota Fanningsen en zelfs de Jennifer Lawrences uit Hollywood zeggen. Alleen dat deze actrices wat afwisseling tonen in hun gelaatsuitdrukkingen.

“Personal Shopper” is weer zo’n arthouse creatie waar de artificiële modewereld uitermate goed bij past. Zowel de film als die modewereld hebben hetzelfde irriterende effect op me. Beide creëren een kunstmatig product dat redelijk pretentieus overkomt en als doelgroep de happy few voor ogen heeft. De arthouse filmliefhebbers zijn die happy few die in staat zijn het abstracte en symbolische achter zo’n intellectuele film te zien. In de modewereld zijn het die happy few die zich kunnen permitteren om een exclusief, in elkaar gefrutseld stuk confectie aan te schaffen, om dan na een bepaalde periode luid te verkondigen dat het al uit de mode is. Wie kan me overigens uitleggen wat het nut is van zo’n draadvormig korset dat Maureen op een bepaald moment uitprobeert? De kenners zullen hoogstwaarschijnlijk moord en brand schreeuwen en me afschilderen als één of andere debiel die geen verstand heeft van mode. Ik hoop voor mezelf dat dat zo blijft.

Het uiteindelijk aangesneden thema in deze film is niet zo eenvoudig te duiden. Enerzijds is er de spirituele kwestie en de connectie van de levenden met de ronddolende zielen. Anderzijds is er het materialistisch denken en de onpersoonlijke leefwereld waarin we leven. De oersaaie conversatie tussen Maureen en de onbekende (de opspringende bolletjes en ploepgeluiden begonnen me na een tijd echt op de zenuwen te werken) is ook een verwijzing naar het hedendaags onpersoonlijk converseren. En dan is er de interpretatie die men kan geven aan deze film. Daar kan je ook weer alle kanten mee uit en moet je zelf maar invullen na het bekijken ervan. Hou dan wel rekening met Maureen die op de onbekende wacht in een hotelkamer en vlak daarna zie je liftdeuren en schuifdeuren kennelijk vanzelf opengaan. Dat zet het geheel in een heel ander perspectief. Of niet? Indien niet, dan vind ik dat die allerlaatste bons wel een duidelijke verklaring is. Maar daar moest je dan ook wel je gehele uithoudingsvermogen voor inschakelen, om deze lange rit uit te kunnen zitten. Eindigend met Maureen starend in de camera. Emotieloos. Nee, ik en Kirsten Stewart. Dat komt nooit goed !