Pacific Rim (2013)

Korte Inhoud
Als monsters, Kaiju genoemd, vanuit de oceaan beginnen te verschijnen, begint er een oorlog die miljoenen levens zal kosten. Om ze te bestrijden wordt er een speciaal wapen gefabriceerd nl. de Jaegers. Deze worden simultaan bestuurd door twee piloten wiens gedachten verbonden worden via een neurale verbinding. Maar zelfs de Jaegers kunnen de Kaiju's niet meer aan. De hoop van de mensheid steunt op een kansloos koppel bestaande uit een ex-piloot en een groentje die een oude legendarische Jaeger moeten bedienen.
Genre : SF/Actie
Land : USA

Cast :
Charlie Hunnam : Raleigh Becket
Rinko Kikuchi : Mako Mori
Idris Elba : Stacker Pentecost
Ron Perlman : Hannibal Chau

Regisseur :
Guilermo del Torro

Mijn mening

Haven't you heard Mr. Beckett? The world is coming to an end. So where would you rather die? Here? or in a Jaeger!

Dit was een onderhoudende relaxerende verstand-op-nul film waar je onderuitliggend in je knusse zetel van kunt genieten na een stressvolle werkweek. Dat wil dus wel zeggen dat je een oog moet dichtknijpen voor het vreselijk inhoudsloos verhaal en de bij momenten abominabele acteerprestaties. De hele film schreeuwt een "We will prevail"-houding uit over de hele lijn. Voor een moment had ik een echt "Top Gun" déja-vu moment wanneer het tot mislukken gedoemd koppel zegevierend terugkeert na een dramatisch gevecht met 2 Kaiju's, waar ze dan ook nog een goedkeurend knikje krijgen van een aartsrivaal die de mannelijke helft van dit koppel uitermate haat en liever ziet verdampen op deze wereld. Maverick en Iceman knikten waarschijnlijk goedkeurend bij dit moment.

De overtollige speech door Stacker deed me denken aan Bush op de puinhopen van de Twin Towers en klonk zo belachelijk patriottistisch als wat. De hele film was trouwens een ode aan “The Transformers” die een potje gingen vechten met Godzilla-achtige buitenaardse wezens. De bewegingen die de Jaegers maakten waren trouwens al ruimschoots aan bod gekomen in "Real Steel" in het recent verleden. De voorspelbaarheid was overduidelijk. Zeker nadat mijn vrouw al in het begin zei : "Ach nee, wedden dat één van die tweelingbroers het niet zal halen?" En 5 minuten later was het al zover. Dat het eindspektakel de volgende verplichte Holywoodiaanse richtlijn zou volgen was ook geen verrassing : stervende ex-Jaeger offert zich op zodanig dat de held en heldin op het laatste nippertje slagen om hun robot door de verbinding te krijgen en dan als kers op de taart floept de dood gewaande held het water uit.

Wat hield dan deze film overeind ? De verrekt gelikte en prachtig in beeld gebrachte vechtscènes. Dit was telkens puur genieten. Zowel in als onder water zag het er fenomenaal uit. Maar overweldigend waren de delen waarbij het gevecht zich voltrok op het vasteland. Hierbij werden vrachtwagen,containers en mammoettankers als Matchboxwagens rondgeslingerd, samengeperst als malse broodjes en gebruikt als vernietigend slagwapen tegen de dinosaurusachtige monsters. De CGI ziet er dus schitterend uit behalve dat het soms wel moeilijk te onderscheiden is wat er gebeurd bij close-up momenten. Zonder de special effecten zou een film als "Pacific Rim" moeilijk te realiseren zijn. Dit is voor mij dus de ultieme vertoning wat je met computerbeelden kunt creëren in een overtuigende en realistische manier. Het heeft me dus allemaal uitermate geboeid en heeft geen moment mijn aandacht verloren.

Waar ik enorm verrast over was, is het feit dat ondanks dat er overduidelijk een romantische spanning was tussen Raleigh en Mako, men toch niet gevallen is voor het aloude cliché om ze als 2 tortelduifjes in elkaars armen te laten vallen. Dat zou dus een kokhalzend rilmoment geweest zijn voor mij. Daarnaast vond ik de twee totaal geschifte wetenschappers zo vreselijk vervelend en overdreven spelend, dat ik ze op laatste eigenlijk wel best goed vond. En zeker als ze triomferend naast elkaar staan na de eindzege met hun zenuwachtige trekjes en een debiel glimlachje

De humor was niet enorm sterk aanwezig, maar het moment dat Hannibal Chau zijn blufferige speech houdt over het feit dat hij wel wist dat de baby-Kaiju niet lang meer te leven zou hebben omdat de longen nog niet ontwikkeld waren, en hij dan toch uiteindelijk opgeslokt werd door deze laatste , vond ik dus wel grappig.
Een spektakel op CGI-vlak rondom een uitermate leeg verhaal ...