Grand Piano (2013)

Korte Inhoud
Tom Selznick, een pianovirtuoos, wordt gedwongen om al vroeg te stoppen met optreden vanwege een verlammende plankenkoorts. Net voor zijn comeback ontdekt hij dat er een notitie op zijn muziekblad is geschreven. Zijn terugkomst blijkt een dodelijke kant te bevatten, wanneer hij letterlijk wordt gedwongen te spelen voor zijn leven.

Genre : Mysterie/Thriller
Land : Spanje

Cast :
Elijah Wood : Tom Selznick
John Cusack : Clem
Tamsin Egerton : Ashley

Regisseur :
Eugenio Mira

Mijn mening

"Got your attention, don’t disappoint me Tom."

« Grand Piano » is niet zo groots. Ben je een vervent bewonderaar van Elijah Wood, haat je de aanwezigheid van John Cusack in een film, ben je een liefhebber van klassieke muziek, moet het niet te spannend zijn en zeker niet veel slachtoffers met liters bloed, dan moet je deze film kijken. Ik heb me stierlijk verveeld in ieder geval.

Ben je dus een hevige fan van Elijah Wood, dan zal je zeker genieten van deze film. Hij is tenslotte bijna full time in beeld. De befaamde angstige blik met wijd opengesperde ogen is constant in het beeld. Je kan als het ware zijn angstzweet ruiken terwijl het verhaal vordert. De meest amusante omschrijving die ik tot nu toe ben tegengekomen is “Phone Boot met Frodo achter de piano”. Ik verwachte elk moment dat hij zijn Hobbit kostuum zou aantrekken en met zijn knapzak richting Ballingshoek zou trekken, iedereen verwensend dat hij dat getokkel op die rot vleugelpiano wel kotsbeu is. Misschien wel sneu voor hem, maar dat etiket van LOTR zal altijd op hem blijven plakken. Eigenlijk niet 100% eerlijk om daar weer mee af te komen, want ik moet eerlijk toegeven dat hij wel een staaltje van uitstekend acteren hier weggeeft. Zijn grootste prestatie in "Grand Piano" is dat ik op een bepaald moment echt ervan overtuigd was, dat hij misschien dit concerto wel eens zelf gespeeld zou hebben. Na wat snuffelwerk op het wereldwijde web, las ik dat hij ooit piano gespeeld heeft, maar dat dit wel echt een niveau te hoog was voor hem. Zoals hij in een interview zei : “I had taken lessons as a child and had a basic understanding of the instrument but I certainly could not play like that. And I wanted it to look as accurate as possible. But at a certain point, once we kind of broke the barrier, so to speak, of the first couple of bits of playing the piano onscreen, I felt like I’d got myself into a routine of how to make it work and got comfortable with the instrument and comfortable with the process.". Maar buiten het uitstekend “doen alsof” hij een meesterlijk pianist was, is er bitter weinig te zien. Angstig rondkijken, druk converseren terwijl hij een vreselijk moeilijk muziekstuk speel en zelfs een SMS typen doorheen zijn partituur, zijn nog enkele wonderbaarlijke acteerprestaties, die buiten wonderbaarlijk ook lichtjes ongeloofwaardig overkwamen.

Over John Cusack kunnen we zo kort zijn als zijn bijdrage aan deze would-be suspense thriller. De complete film horen we alleen zijn samenzweerderige en redelijk pedante stem. Ik was eigenlijk op het einde al vergeten dat hij er in meespeelde en had zo’n reactie van “Ach ja, die was er ook nog”, toen hij uiteindelijk opdaagde. Bitter weinig over te oordelen dus. Positief voor Cusack is dan ook het feit dat de criticasters bitter weinig over te klagen hebben.

Het grootste struikelblok voor mij was de muziek. Uiteindelijk lijkt het alsof je aan het kijken bent naar een integrale uitzending van een of ander klassiek concours of concert i.p.v. naar een zogenaamde thriller. Niet dat ik enige afbreuk wil doen aan deze vorm van “serieuze” muziek, maar ik ben er nooit in geslaagd om van deze muziekvorm te houden, ondanks dat ik een groot muziekliefhebber ben en open sta voor meerdere genres. Het begon me dusdanig op mijn zenuwen te werken, dat ik meer en meer naar het einde begon te verlangen en vol ongeduld zat te wachten op de eerste slachtoffers.

En dat is dan het volgende punt. Het kan wel zijn dat het een suspense niveau haalt gelijkwaardig aan dat van een Hichcock. Maar geef eerlijk toe dat twee vermoorde toeschouwers op een hele film, zonder enig spatje bloed of enig beeld van de moorden zelf, bitter weinig is om er een spannende thriller van te maken. Deze film vond ik zelfs op Google+ in een lijstje van de 10 "Horror" films die je absoluut gezien moest hebben in 2014. Wat in godsnaam heeft deze film te zien met horror ? Ja de klassieke muziek was een griezelelement voor mij. Maar dat is een persoonlijke kwestie. De rest was alleen een soort Edgar Allen Poe verhaal in een moderne “Speed” versie. Ik verwachtte eigenlijk een soort lugubere wending, maar die bleef spijtig genoeg uit. Het sleutelmoment (hehehe !) was zo ridicuul en vergezocht dat ik er zelfs verwonderd over was dat de aftiteling al begon (Trouwens de begin en eindgeneriek nemen inderdaad zowat 15 minuten in beslag …)

Een totale ontgoocheling dus voor mij. Het meest positieve was de vertolking van Tamsin Egerton en Allen Leech als Ashley en Wayne, het bevriende koppel van de Selznicks. Een koppel zo dom en zodanig onwetend over het klassieke wereldje dat ze opvielen tussen dat publiek met stijve harken en connaisseurs. Het enigste waar Ashley zich over verwonderde, was het feit dat ze niet bij haar boezemvriendin Emma kon zitten want er was toch plaats genoeg op het balkon, nadat ze het plannetje bestudeerd had van het concertgebouw. Hilarisch. Trouwens van mij had de scherpschutter Selznick’s vrouw Emma onmiddellijk een kogel door de kop mogen jagen. Wat een hautain en irritant mens was me dat !
Als er de volgende keer iemand een hartaanval krijgt tijdens een Elizabeth wedstrijd alhier in België, dan is er meer spanning in die rechtstreekse uitzending dan dat er te vinden was in deze film. En nu “allegro assai” en zeker “Prestissimo” op naar de volgende film ....