Mijn mening
“Keeping him calm,
will keep him alive.”
Alle elementen waren aanwezig om hier een gruwelijke en zenuwslopende
horror van te maken. Hoe angstaanjagend is het wel niet voor iemand die
hulpeloos in een levensbedreigende situatie terechtkomt, waaruit
ontsnappen onmogelijk is. Geen mogelijkheid om hulp te vragen. Geen
mogelijkheid om jezelf te redden. Zowel doordat je fysiek beperkt bent
en doordat iemand dit sowieso onmogelijk maakt. Het aantal films over
gedwongen opsluiting zijn legio. Van “The seasoning house” en “Mysery”, tot recent “Room”.
De reden van opsluiting verschilt van film tot film. Om nu te zeggen
dat dit genre films nu verzadigd is, is een beetje overdreven. Spijtig
genoeg was het gebruikte thema in “Dementia” niet echt
realistisch. Het feit dat iemand die aan dementie lijdt en opgesloten
zit in zijn eigen psychologisch bewustzijn, is angstaanjagender dan
datgene wat hier werd vertoont.
Het is vooral de vertolking van Gene Jones die in het oog springt. Op
een schitterende manier laat hij de verschillende karaktertrekken zien
van George. Enerzijds een stuurse man die de zware last van zijn
verleden draagt. De ondraaglijke herinneringen van zijn gevangenschap
met onmenselijke folteringen. Bij terugkeer vormde dit de basis van zijn
alcoholprobleem, wat resulteerde in huiselijk geweld en terreur.
Anderzijds zien we de gelouterde ex-alcohollist die tracht datgene wat
hij in het verleden verkeerd heeft gedaan, terug recht te zetten. Er
zijn de schuchtere pogingen om de gebroken familieband met zijn zoon
Jerry (Peter Cilella) terug te herstellen en een toenadering te zoeken
als de vader die er in het verleden niet was. Ook leert hij zijn
kleindochter Shelby (Hassie Harrison) eindelijk kennen, voor wie het
heden en verleden van haar grootvader grotendeels een raadsel is. Jones
weet op een schitterende manier de waaier aan gemoedstoestanden te
tonen. Het ene moment zien we een tegendraadse, stuurse betweter die
doodgemoedereerd met een geweer rond zwaait. Het andere moment komt hij
agressief uit de hoek omdat hij zijn kleindochter niet herkend. Maar het
zijn die momenten dat George er hulpeloos en kwetsbaar uitziet, die de
meeste indruk maken.
Maar dit is dan ook wel veruit het enige positieve wat ik zou kunnen
aanhalen. Er is wel degelijk een geladen sfeer bij momenten, maar echt
griezelig of angstaanjagend wordt het omzeggens nooit. Michelle
(Kristina Klebe) heeft wel een schizofrene zijde en reageert redelijk
hysterisch, maar door de voorspelbaarheid van het hele verhaal wordt dit
een klein beetje ondermijnd. En er zijn ook enkele feiten die redelijk
stupide overkomen. De manier waarop Michelle wordt aangesteld, is op
zijn zachts gezegd compleet belachelijk. Het zou nooit in me opkomen om
een totaal onbekende de taak te geven om te zorgen voor mijn vader,
zelfs als ik geen zier meer om hem geef door zijn gedrag in het
verleden, zonder informatie in te winnen over de desbetreffende persoon.
Een simpele navraag bij de instantie waar ze werkt, was al voldoende.
En als die aangestelde persoon zich grof en agressief opstelt, zou er
zeker ingegrepen worden. Uiteraard speelt het verleden en de diagnose
van dementie in het nadeel van George.
De makers slaagden er wel in om het verhaal op een degelijke manier in
beeld te brengen. De verwarde beelden die George’s geestestoestand
voorstelden en de naargeestige flashbacks. Dit in combinatie met het
uitstekend acteren, zorgden ervoor dat het al bij al toch een boeiende
film bleef. Alleen dat je al na een goede 30 minuten kan raden waar het
over gaat. Daarmee vervalt het gissen of George effectief geestelijk
achteruitgaat en een gevaar wordt voor zijn omgeving, of dat Michelle
meer sinistere plannen heeft met deze bejaarde man.
Korte Inhoud 
Mijn mening
Post a Comment