My Opinion
“Everything
that happens here stays between the three of us.
You have my vow of silence.”
Dit is een niemendalletje van een film. Zo eentje dat het etiket
“weekendfilm” opgeprikt kan krijgen. Niet dat het slecht was, maar
indrukwekkend materiaal was het nu ook weer niet. Het is een eigentijdse
schets over hoe een schijnbaar onschuldig bericht op een blog kan
ontaarden in een ongeziene hetze, waarbij de aantijgingen
buitenproportionele vormen aanneemt. Voor je het weet wordt er lustig
rondgestrooid met termen zoals occulte sekte en lesbische sexgodinnen.
Dat het alleen gaat om een hecht vriendenclubje vol lustige
tienermeisjes die ’s avonds ergens rondhossen in de bossen om daar hun
diepste geheimen met elkaar te delen, wordt natuurlijk door de
bevooroordeelde en goedgelovige inwoners van het stadje Kingston kordaat
naast zich neergelegd. Het lijkt wel een moderne versie van de
middeleeuwse heksentribunalen.
De tiener waar het allemaal om draait is Mary Warren (Georgie Henley),
een charismatisch meisje dat na een aanvaring met de medeleerlinge Emily
Parris (Kara Hayward) het besluit neemt om zich voortaan te hullen in
het geluid van de stilte. Samen met de twee andere vriendinnen Catherine
(Willa Cuthrell) en Lavinia (Olivia DeJonge) vormt ze “The sisterhood”.
Een mysterieus en geheim verbond waartoe je alleen kon toetreden
middels een persoonlijke uitnodiging. Het clubje verwerft met de tijd
een vermaarde reputatie met als resultaat dat zowat alle tieners
hunkeren om een uitnodiging te ontvangen. Zo ook de jaloerse Parris, een
blogschrijfster zonder enige aanhang. De dag dat ze met een straf
verhaal over “The Sisterhood” op de proppen komt en dit op haar blog
plaatst, stijgt haar virtuele reputatie en krijgt ze een veelvoud aan
volgers, terwijl de reputatie van het geheime verbond de kwalijke kant
uitgaat. De leden houden zich echter aan hun eed die ze hebben afgelegd,
waardoor hun schuld onvoorwaardelijk vastligt.
Op het eerste zicht zou je veronderstellen dat er inderdaad iets occult
aan de hand is. De manier waarop Mary soms voor zich uit staart, lijkt
wel demonisch. En toch is het geen horror. Het is een geslaagd portret
van hoe uit de lucht gegrepen beschuldigingen een eigen leven kunnen
gaan leiden en een hysterische reactie bij ouders en andere bewoners
teweegbrengen. Het eindresultaat kan nefaste gevolgen hebben, blijkt
naderhand. Het griezelige zit hem in de vaststelling hoeveel invloed
sociale media hebben tegenwoordig en hoe de jeugd van tegenwoordig
hiermee omgaan. Goedschiks en kwaadschiks. Het moment dat de leden van
de geheime meidenclub afstand nemen van deze moderne media, worden ze
ineens als wereldvreemd beschouwd.
Geen horror, maar een film over misverstanden en onbegrepen tieners met
hun eigen individuele en familiale problemen die op zoek zijn naar een
plaatsje in de maatschappij. “The sisterhood of the night” is een
doorsnee film die met moeite boven het gemiddelde uitstijgt. Aan het
acteren ligt het niet want deze zijn verre van slecht. Misschien dat het
soms wel een beetje te geforceerd overkomt. Vooral bij de twee
hoofdrolspeelsters Henley en Hayward had ik soms de indruk dat ze wel
erg hun best deden om de “bitch” uit te hangen. De meest geslaagde rol
(maar tegelijkertijd ook een beperkte rol) werd verzorgd door Kal Penn
als de begeleidingsadviseur Gordy Gambhir die een poging waagt om de
meisjes ertoe te bewegen om alles op te biechten, en uiteindelijk zelf
aan het kortste eind trekt. Persoonlijk vond ik het verzoeningsgebaar op
het einde van deze gezapige film nogal overdreven.
Korte Inhoud 
My Opinion 
Post a Comment